အျဖဴနဲ႔အစိမ္းကို ျမတ္ႏိုးလြန္းလို႔
ဇီဇ၀ါပန္းေလးကို အပင္ကေန မခ်ိဳးယူရက္တဲ့အေၾကာင္း …
ဆက္ရက္ကေလးေတြ တစ္ေကာင္ထဲျမင္ရင္
ဟန္မေဆာင္ႏိုင္ေအာင္ ၀မ္းနည္းတတ္လြန္းလို႔
ျပဴတင္းေပါက္မွာ မတ္တပ္မရပ္ျဖစ္ေတာ့တဲ့အေၾကာင္း ...
သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ဒီလို ပံုျပင္ေလးက
ဘယ္ေတာ့မွ ေဟာင္းႏြမ္းသြားမွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာကို
လွလွပပေလး သက္ေသျပႏိုင္ဖို႔ဆိုရင္
စာသင္ေက်ာင္းက ေခါင္းေလာင္းသံေလးအဆံုးမွာ
မင္းငါ့ကို ေပ်ာ္ရႊင္စြာျပံဳးျပပါ …
ဘ၀မွာ ေတြ႔ … ဆံု
… ၾကံဳ … ကြဲ …
အရာရာဟာ အလြဲၾကီးလြဲေနခဲ့ေတာ့လည္း
ေနာက္တစ္ခါ အိပ္မက္ေတြ ထပ္မမက္ရဲေတာ့ေလာက္ေအာင္
ေသြးေၾကာင္ခဲ့တာ အျပစ္တစ္ခုတဲ့လား …
ထားရာေန ေစရာသြား
သံေယာဇဥ္ဟာ ငါတို႔စကားကို ဘယ္ေတာ့မွနားမေထာင္တဲ့ ကေလးဆိုးပဲ
…
တစ္ေယာက္ထဲေန႔ေတြမွာ ၾကည္ႏူးစြာရယ္ေမာႏုိင္ဖို႔
တစ္ေယာက္ထဲညေတြမွာ ႏွစ္ျခိဳက္စြာအိပ္စက္ႏိုင္ဖို႔
တို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုး အတူတူၾကိဳးစားၾကတာေပါ့ …
ခြဲခြာျခင္းရဲ႔ အရသာဟာ သိပ္ခါးမွန္း
ေစာစီးစြာ ျမည္းစမ္းၾကည့္ခဲ့မိတာေတာ့
တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႔ မလွပခဲ့တဲ့အတိတ္ကံ …
အခုေတာ့ ပစၥဳပၸန္ဆိုတဲ့ လမ္းေၾကာင္းမွဳန္ပ်ပ်ေလးေပၚမွာ
တခ်ိန္က ေပ်ာ္ရႊင္စြာတြဲခဲ့ဖူးတဲ့ မင္းလက္ဖ၀ါးႏုႏုေလးကို သတိတရ
…
ငါေရးေနက် ကဗ်ာေလးေတြရဲ႔ ကာရန္မွာ
မင္းအသက္ရွဴသံေတြ ေပ်ာက္ဆံုးေနခဲ့တာလည္းအေတာ္ၾကာ …
ဒီတစ္ခုကေတာ့ တကယ့္ကို၀မ္းနည္းစရာ …..။
--------------------------------------------------------
စိုးသူရ
(27-7-2013)
No comments:
Post a Comment