ေလာကၾကီးကို အရြဲ႕မတိုက္နဲ႔

ထစ္ခနဲဆို
ငါ့လာမၾကည့္နဲ႔
ငါဘာေကာင္လဲ သိသြားမယ္ဆိုတဲ့ေခတ္ ...
လူျဖစ္ရတာ နည္းနည္းေတာ့ စိတ္ပ်က္လာသလိုလို ...

ကိုယ့္ကိုးကြယ္မွဳကို အခ်ိဳမ်ားမ်ားထည့္
သူမ်ားရဲ႕ယံုၾကည္မွဳကို အခါးခါးမ်ားမ်ားျဖဴး ...
မႏူးမနပ္ အေတြးအျမင္နဲ႔
စကားလံုးေတြဟာ အခ်ဥ္ေပါက္လာခဲ့ျပီ ...

လမ္းမေပၚထြက္ရင္
သူမ်ားကို မယံုခ်င္သလိုမ်က္ႏွာေပးနဲ႔
ကိုယ့္အတၱကို အစြယ္တေသြးေသြး
ကိုယ့္မ်က္ေခ်းကို ဟန္ေရးတျပျပ ..

ဘိုးေဘးဘီဘင္ေတြကိုမွ အားမနာ ...
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ "ျမန္မာ" ပါလို႔ တံဆိပ္တပ္ ...

ကိုယ့္ဖိနပ္ပဲကုိယ္စီးစီး ...
ကိုယ့္ထီးပဲကိုယ္ေဆာင္းေဆာင္း ...
ဒီမယ္ ကိုယ့္လူ ...
ယံုၾကည္မွဳဆိုတာ ဘယ္ေတာ့မွ တစ္လမ္းေမာင္းမဟုတ္ဘူး ...

ဆုပ္လည္းစူး စားလည္းရူးဆိုတဲ့ ကိစၥ ...
စိတ္ခ် ... လူငယ္ေတြက အဲဒီေလာက္မ "အ" ဘူး ...

ကိုယ္ခူးထားတဲ့ ပန္းက အဆိပ္ဆိုရင္
ကုိယ္ပ်ိဳးထားတဲ့ အပင္ကေရာဘာလဲ ...
နည္းနည္းေတာ့ ျပန္စဥ္းစား ...

ေလာကၾကီးက ခင္ဗ်ားထင္သလိုမဟုတ္ဘူး ...
အနည္းနဲ႔အမ်ားေတာ့ တရားပါတယ္
ခင္ဗ်ား သူ႕ကို သိပ္အရြဲ႕မတိုက္ရင္ေပါ့ဗ်ာ ...
................................................................

စိုးသူရ
(3-5-2013)